11. Assisi tot Rome; einddoel bereikt!

maandag 23 juni

Voor half zeven al loopt de wekker af, maar zoals gewoonlijk kunnen wij toch niet echt snel wegwezen. Deze keer komt het, eerlijk gezegd, ook door praatgrage medekampeerders, zelfs in de vroege ochtend.
Kort na achten rijden we, eerst naar Santa Maria di Angeli, waar, over het allereerste kerkje van Franciscus heen, een enorme kathedraal is gebouwd. En dat is heel bizar om te zien: zo’n enorme ruimte en dan midden onder de koepel een heel oud miniatuur-kerkje, vol fresco’s en sfeervol ingericht. Er is net een mis gaande, zeven priesters voorin, een stuk of tien luisteraars op stoelen en dan is het vol. Vanuit de deuropening luisteren enkele toeristen mee.
Volgens ons boek is deze plek het hart van de hele franciscaner wereld. We kunnen het ons voorstellen. De vraag is alleen of Franciscus zelf gewild had dat er zo’n pompeuze kathedraal over zijn kapelletje is gebouwd.
We ontbijten op een bankje naast de kerk en vervolgen onze Franciscus-bedevaart. De San Damiano laten we maar voor wat het is, want daarvoor moeten we klimmen, maar de hut van onze heilige, in Rivotorto en ook ‘overkapt’ door een kerk, is onze laatste pelgrimsactiviteit.

Dan pikken we de route weer op; het is inmiddels 10 uur en al gloeiend heet. Toch hebben we ervaren, dat je beter kunt fietsen dan rondslenteren in zulke temperaturen. Op de fiets maak je je eigen verkoelende briesje.
We volgen een mooie weg met schitterende uitzichten. Het is alsof we in de schilderijen van Cruciano fietsen. Dit deel van Umbrië heeft weer een heel ander kleurenpalet: het is een lappendeken van beige graanvelden, donkergroene wijngaarden,en grijsgroene olijfgaarden. Voeg daarbij het geel van de overvloedige brem, het oranjerood van de klaprozen en alle schakeringen roze van de oleanders en het rood en paars van de geraniumbalkons aan de natuurstenen huizen, dan is dat zo ongeveer het kleurenplaatje van vandaag. Dit alles natuurlijk onder een azuurblauwe hemel.
We hebben in deze hitte twee lastige hellingen te doen, maar met veel drinken (melk, water, yoghurt) en veel korte pauzes komen we tot 500 meter en mogen we weer fijn omlaag.
Van vier tot vijf uur houden we een lange pauze in het bos; lekker de zaterdag-Volkskrant lezen en even de ogen dicht.
Daarna volgen 11 kilometers ‘vals plat’; dat is toch wel een aanslag op onze knieën!
Om 7 uur komen we langs een oud, versterkt stadje: San Gemini, gelegen op een heuveltop. We gaan maar even door het centrum, want we hebben nog water en wijn nodig voor de noodle-maaltijd van vanavond. Het is, alweer, een beeldig plaatsje en we informeren of er ergens een tent opgezet kan worden. We komen terecht bij het plaatselijke speeltuintje; er zijn banken, een kraan en een lantaarnpaal. Ons vierde parkje al; dat is wild kamperen met luxe erbij.
Zolang er moeders met peuters zijn, gaan we nog geen tent neerzetten. We ‘koken’ en eten en wachten tot de moeders weggaan. Maar dan komen de vaders met oudere kinderen.... Dan gaan we maar even naar het stadspleintje, dat een wonder van mediterrane sfeer is: weer zo’n typisch besloten Italiaanse piazza met een terras, kabbelende gesprekjes overal, nog tot laat spelende kinderen en een temperatuur van zeker 28 graden, nog tot middernacht.
Als het parkje geen bezoekers meer heeft, installeren wij ons achter de heg. Weer een bijzonder plekje.

Dagafstand 78 km
Reisafstand 1907 km

dinsdag 24 juni

Wekker om 7 uur om ons te kunnen wassen bij de pomp voordat half San Gemini langs wandelt. Tegen 8 uur kunnen we weg, maar dan komt een nogal excentrieke bewoner in behoorlijk Engels ons complimenteren en ons van ons werk houden. Net als toen met dat meisje in Cremona komen we er gaandeweg achter, dat ook hij een beetje typisch is. Eindelijk kunnen we hem afpoeieren en vertrekken. We gaan niet ver: naar de winkel en naar het bankje bij de stadspoort.
Om 9 uur rijden we echt weg; we zaten midden in een lange afdaling gisteravond, dus die zetten we nu voort. Een lekker begin van onze dagroute maar.... aan de overzijde van het brede dal zien we, op behoorlijke hoogte, al die tijd Narni liggen, de stad waar wij ook heen moeten. Dus, na het zoete komt het zuur.
We overleven de klim, zoals alle vorige, en mogen alweer een prachtig burchtstadje binnenrijden. Narni ligt op een richel en de rondweg biedt een ongekend uitzicht over een smal diep dal. Achter een stenen monument, dat een rechthoekje schaduw biedt, gaat Romano zitten puzzelen, terwijl Annelies een halfuurtje tussen de middeleeuwse huizen door gaat kuieren, op zoek naar de bezienswaardigheden die in Reitsma’s boekje vermeld staan.
Als ze na een half uur met een liter koele melk terugkomt, ligt Romano lekker te dutten.

We fietsen verder door de landschapsfilm die Umbrië heet. We kunnen verder kijken dan gisteren of de akkers zijn kleiner.... het lijkt een lappendeken van groen en bruin, met her en der het roze/beige van de stadjes. Calvi is bijvoorbeeld heel mooi. En overal cipressen.
We drinken koffie in Moricone en ijskoud water uit de gekoelde tank van een benzinepomp in Montebuono. De man daar spreekt goed Frans en vertelt dat vandaag een temperatuur van 37 graden is gemeten. Maar gelukkig weet hij ook te vertellen, dat het na vandaag iets koeler zal worden.
Daarna gaat het even mis. We zien een splitsing over ’t hoofd, dalen hierdoor heel erg af en belanden in Tarano. Dat zou nog niet zo erg zijn, ware het niet dat hier Romano’s ketting er voor de zoveelste keer af loopt.
Tot nu toe kreeg hij het telkens snel in orde, maar deze keer lukt het niet. In de brandende hitte zit hij de prutsen; later in de schaduw; Het lukt uiteindelijk pas na een klein uurtje.
Inmiddels staan we er al mee bij een autogarage, maar op dat moment schiet het ding op de goede plaats. Een uur is vergleden, maar dat is nog niet zo erg . Veel erger is, dat we een 10%-helling op moeten sjokken om weer bij de route te komen; dat kost ook een half uur en veel zweetdruppels.
In een volgend stadje kopen we dingen voor de avondmaaltijd, die we ergens op een onduidelijk veldje klaarmaken en opeten. Intussen stellen we vast dat het hier te lawaaiig en te rommelig is om voor ons als kampeerplek te dienen, dus met volle maagjes stappen we weer op de fiets.
Een afgrijselijke klim volgt; voor het eerst gaan de fietsen één voor één naar omhoog, door ons beiden geduwd
We raken uitgeput en zien er van af om door te gaan naar de geplande camping, want daar gaat nog een lange helling aan vooraf. In de winkel waar we water kopen, informeren we naar een stukje groen ‘por la tenda por una notte’.We worden verwezen naar het plaatselijk sportcomplex. Helaas mogen we er niet overnachten, maar wel douchen!! Nou, dat maakt ons ook heel erg blij.
Als we helemaal opgefrist zijn, is het donker geworden. We verstoppen ons in een hoek van een braakliggend terreintje, maar de honden van het aangrenzende flatgebouw hebben ons gezien. Ze blaffen het hele dorp bij elkaar; gelukkig komt er niemand kijken.

Dagafstand 62 km
Reisafstand 1969 km

woensdag 25 juni

Als we om 7 uur wakker worden, zien we tot onze schrik dat de situatie anders is dan we gisteren in het donker dachten. Het flatgebouw is een gewoon, groot huis en het braakliggende terreintje maakt deel uit van de tuin; de eigenaar van dit geheel staat zijn bloembakken te begieten. Annelies gaat meteen naar hem toe, klaar om excuses te maken, maar hij is bijzonder vriendelijk, vindt het helemaal prima dat we in zijn tuin staan en biedt ons zijn buitenkraan aan om ons te wassen. Ongelooflijk.
Een uurtje later ontbijten we voor de dorpswinkel en vervolgen de steile klim van gisteren. Wat is het weer afzien! Wat is het al vroeg heet!! Maar de uitzichten zijn weer schitterend. Om kwart voor tien al hebben we de ergste hellingen gehad en zien we uit over het brede dal van de Tiber. Deze rivier hadden we al eerder als klein stroompje gezien, maar nu is het een flinke rivier geworden. Een heerlijk lange afdaling volgt; we zigzaggen daarbij over de snelweg die kaarsrecht en deels door tunnels onder ons loopt.
Maar aan elk vlak dal komt een eind en op de weg naar Capena moet er helaas weer geklommen worden. Om moed te verzamelen, houden we eerst een frisdrankstop bij een benzinepomp met uitnodigende stoeltjes.
Eenmaal boven krijgen we een golvende weg richting Morlupo. Op dit stuk komen we opeens twee fietsende heren tegen. We herkennen elkaar, maar weten nog even niet waar we elkaar eerder gezien hebben. In een bocht, gezeten op de vangrail, wisselen we gezellig onze ervaringen uit. Zij zijn, vanuit camping Tiber (ook ons doel), in Rome geweest en fietsen nu terug naar Florence. En opeens weten we het weer: ze waren twee nachten lang onze buren daar.
In Morlupo lunchen we op de stoep van de bibliotheek annex kunstgalerie. Dan fietsen we de route verder af tot aan het punt waar de ‘lichte’ en de ‘zware’ route elkaar ontmoeten. Daar zijn we nog 40 km van Rome verwijderd, maar we hebben besloten om een paar dagen aan het Lago Braciano door te brengen. We verlaten dus de route en willen, met behulp van het te globale kaartje en enig geografisch instinct, dit meer bereiken door vooral westwaarts te rijden. En dat gaat dus mis.
Eerst is het nog flink ploegen over de caldera om bij Campagnano di Roma te komen en daar laten we ons door iemand de weg naar het meer uittekenen. We volgen zijn tekening, moeten/mogen weer enorm omhoog/omlaag en wat blijkt.... we komen op de snelweg terecht! We kiezen een kleiner weggetje, maar dat leidt nergens heen; een boer verwijst ons weer naar die snelweg en zegt dat fietsers daar mogen rijden. We gaan er kijken, maar schrikken er voor terug; er is niet eens een vluchtstrook!
Maar terug naar Campagnano is ook geen optie; het zou een uur kosten om weer boven te komen!
We proberen nog iets anders, vragen nog eens een keer, worden opnieuw naar de snelweg gestuurd, maar dan de andere richting op. Er is een vluchtstrook dus okee.... oranje jasjes aan, zoveel mogelijk rechtshouden... Jut en Jul op de A2.
Na een kilometer is er een afslag, weer naar Campagnano; verdraaid, moeten we nu toch weer omhoog?
Dan grijpt ons engeltje, dat even niet opgelet had, weer in. Bij een bedrijf staat een blauw vrachtwagentje geparkeerd. Als de chauffeur wil wegrijden, vraagt Annelies waar hij heen gaat. Naar Braciano! Naar ons meer! We leggen de situatie uit en we mogen mee. De fietsen worden achterop getild en vastgesjord, wij in de cabine en over diezelfde snelweg naar de afslag die leidt tot het meer. Als het water in zicht is, zet hij ons af en een half uur later zijn we bij de camping die we op het oog hadden. Vijftien kilometer meegereden.... dat valt weg tegen de minstens evenveel kilometer dwalen rondom de op- en afritten van de snelweg.
De camping is een verademing na deze enerverende middag. We hebben een mooi stukje gras onder grote bomen en met twintig stappen lopen we het glasheldere, lauwe water in.
De zon gaat prachtig onder, aan de overkant gaan de lichtjes aan en wij bouwen ons kampje op. Een heerlijke duik in het meer, een warme douche, een lekkere maaltijd in het campingrestaurant... hier blijven we beslist een poosje plakken. Te meer, daar we twee stoelen en een tafel tot onze beschikking hebben.
Het enige ‘nadeel’ is, dat we twee stel bijzonder praatgrage buren hebben. Alle vier ontzettend aardig, maar ze staan om beurten opeens aan onze tafel en beginnen hele verhalen. En als ze eenmaal begonnen zijn, duurt het erg lang voor ze verder wandelen.
Als Annelies doodmoe in bed rolt, zit Romano nog een uurtje met een sigaartje aan de oever van het meer.

Dagafstand 64 km
Reisafstand 2033 km

donderdag 26 juni

Toch wel geweldig om wakker te worden en niets te hoeven. Niet op de fiets stappen, niet een stad bezoeken, alleen maar zwemmen of zitten. Dat is eigenlijk nauwelijks aan de orde geweest; ook in Florence en Assisi gingen we meteen aan de wandel.
Het is drukkend warm en het lijkt wel of alle moeheid er nu uitkomt.
De dag vliegt om met weinig activiteiten: twee wassen draaien, internetten, beetje Iris-werk, en... meer dan Annelies lief is... kletsen met de buren. Romano vindt het hoe langer hoe grappiger en kletst behoorlijk mee. Hij rijdt zelfs met de beide dames in de auto mee naar het dorp om te pinnen en boodschappen te doen. Komisch eigenlijk; gewoonlijk is hij de stille en Annelies de kletskous; nu is het andersom. Zelfs als hij ons potje ravioli kookt, staan er drie mensen gezellig omheen.
De dag suddert zo voorbij en als we ’s avonds laat samen aan het meer gaan zitten met een wijntje in de hand..... komen de buren erbij staan om heel lange oninteressante verhalen tegen ons te houden.

vrijdag 27 juni

Praktisch een herhaling van gisteren, zij het met meer vrije tijd, want de was is gedaan. We hebben elk een boek van het Nederlandse boekenplankje gevist en de Volkskrant van afgelopen zaterdag wordt ook eindelijk uitgelezen.
Met de Belgische buren, Linda en Rik, spreken we af om gezamenlijk maandag a.s. de laatste etappe naar Rome te fietsen.
Om vijf uur gaan we een stukje fietsen, lekker zonder bepakking, om te kijken of Frits en Yvonne misschien daar geland zijn; het is niet zo. Dan fietsen we de andere kant uit, naar een pizzeria met heel veel sfeer, goede muziek en perfecte pizza’s. De ‘frutti-di-mare’ van Annelies is zo overdadig gevuld; je zou zeggen dat de hele Middellandse zee erop uitgestrooid is. Onder het eten worden we getrakteerd op heerlijke geuren uit de tuin (struiken, bloemen) en roze-paarse avondluchten boven de bergen aan de overzijde van het meer.
Na thuiskomst zwemmen we nog even.

Rondje in de buurt gefietst: 12 km
Reisafstand 2045 km


zaterdag 28 juni

Genoeg geluierd! We gaan een rondje om het meer fietsen, vandaag. Na de ochtendduik en het ontbijt gaan we om 11.15 op stap. Wat zijn die fietsen licht, zo zonder tassen. We hebben alleen een fles water, een camera en de badspullen bij ons.
Er liggen drie grote plaatsen aan het meer. In de eerste, Trevigliano Romano, bezoeken we een museumpje met Etruskische grafvondsten, lopen door het oude centrum met nauwe, steile, romantische steegjes en strijken neer op een terrasje in het groen aan het water, waar we koffie en ijs consumeren.
Er is genoeg bos langs de weg om schaduw te geven rond en na het middaguur. Er zijn ook overal strandjes.
De helft van de rondweg is vrijwel vlak, maar richting Bracciano begint het stijgwerk, hoewel we daar, zonder bagage, veel gemakkelijker mee omgaan. We fietsen rondom het kasteel en genieten van het uitzicht over het meer .
Na nog een stuk fietsen zien we een rijdende snackbar staan, waar we met een hamburger lunchen. Even verderop, bij het zoveelste strandje, nemen we een heerlijke duik. Even verder ligt Anguillara, dat een mooie aanblik biedt: een berg van gestapelde oude huisjes, met bovenaan een kerk.
We lopen, fietsen aan de hand, langs de oude straatjes omhoog en kijken naar binnen bij de kerk die mooi met bloemen versierd is voor een trouwdienst. Terwijl Romano teruggaat naar het winkelplein om een krantenwinkel te zoeken, blijft Annelies op het bruidspaar wachten.
Later gaan we samen nog even de supermarkt in.
Pas tegen half zeven zijn we thuis. Heerlijk, zo’n dag erop uit na twee dagen nietsdoen.
Romano kookt een bruine-bonen-potje en we lezen tot bedtijd.

Dagafstand 44 km
Reisafstand 2099 km


zondag 29 juni

We vullen deze dag met: zwemmen, lezen, fietsen wassen in het meer, tassen schoonpoetsen aan de kraan, genieten van het uitzicht en het koele windje, beetje internetten.
Ook al beginnen we ons een tikkeltje te vervelen, na morgen zitten we op een stadscamping en zullen we nog terugverlangen naar deze fantastische plek.


maandag 30 juni

De grote dag: nu eindelijk, na in totaal 10 ‘vakantiedagen’ de laatste etappe tot Rome. We doen dit samen met onze Belgische buren Rik en Linda Broekx, die met Benjaminse hier gekomen zijn. Met hun boekje tot het St.Pietersplein, met ons boekje door naar camping Tiber.
Om 6 uur gaat de wekker al en om 7 uur stappen we op de fiets. Gelukkig hebben we met ons vieren ongeveer hetzelfde tempo, dus het wordt een leuke, vlotte rit.
Het feit dat we zo dicht bij het einde van de tocht zijn, geeft heel gemengde gevoelens: weemoed omdat het heerlijke fietsen voorbij is; vreugde over de a.s. intocht op het St.Pietersplein
Als we om half acht in Osteria Nuova een supermarkt zien opengaan, kopen we proviand en gaan meteen voor de winkel, gezeten op kratjes, ontbijten.
Onze route voert eerst over een vrij drukke autoweg, dan volgen tien lekker landelijke kilometers (de laatste groene kilometers...) en daarna komen de voorsteden van Rome in zicht, waar het ook weer erg druk is. Het is eigenlijk niet zo heel slim om de maandagochtendfile uit te kiezen.
Om half tien houden we een koffiestop; op dat moment hebben we zowaar al 30 km op de teller. Dat is het voordeel van heel vroeg starten.
Erg vlak is onze route vandaag niet: nu eens een lekkere afdaling, dan weer een gemeen klimmetje. Rome is op zeven heuvelen gebouwd en dat zullen we weten ook. Maar de naderende finale geeft ons vleugels.
We passeren een barretje waar we een fles ‘champagne’ kopen en acht kartonnen bekertjes meekrijgen. Om kwart over elf rijden we door de oostelijke zuilenrij van het Sint-Pieter-complex ons tiende land, Vaticaanstad, binnen.
En daar staan we dan; de tocht volbracht! De teller staat op 2229 km.

Voordeel van de maandagochtend: het plein is behoorlijk leeg. We stellen onze fietsen op en maken een heleboel foto’s. Rick fotografeert ons; Romano fotografeert hen. Een passerende Amerikaan schiet op verzoek plaatjes van ons allevier. En dan knalt de champagnekurk op dit gewijde plein.
We worden aangesproken door Nederlanders die ons herkennen van Assisi. Zij zijn hier een paar dagen eerder binnengefietst. Bekertjes genoeg; ze drinken gezellig een glaasje champagne mee; zij hebben dat ook verdiend met hun prestatie.
Dan gaan we sms-jes versturen, naar kinderen, familie en een paar vrienden. Al gauw stromen de reacties binnen; heel leuk!!
Als we genoeg hebben van het Vaticaan, rijden we naar de locatie die al wekenlang in onze banner bovenaan de website prijkt: het Colosseum. We storten ons gewoon in het Romeinse verkeer en rijden er in één keer naar toe. Ook daar een fotosessie en dan zijn we klaar.
We hebben dan nog 22 km voor de boeg om, min of meer terugfietsend, camping Tiber te bereiken. We hoeven hiervoor alleen maar deze rivier te volgen, eerst langs drukke kades, dan langs een aardig fietspad. De camping ligt in de voorstad Prima Porta. Om vier uur rijden we daar binnen, schrijven ons in en.... daar zijn Frits en Yvonne. Ze staan hier al een paar dagen, samen met de Belgen Frank en Jo.
Het is haast een reünie; ontzettend gezellig. We borrelen met ons achten, wisselen eindeloze verhalen uit en hebben heel veel plezier. Om 9 uur zakken we af naar het restaurant voor een lekkere buffetmaaltijd met veel wijn.
Al met al een heel feestelijke dag; een waardige finale van onze tocht.

Dagafstand 71 km
Reisafstand 2260 km (2229 tot San Pietro + 9 in de stad + 22 naar camping)