8. Via de Apennijnen tot Florence

INTERMEZZO:
Nu we zo ruim over de helft gekomen zijn, is het tijd voor een tussentijdse analyse. En die luidt:
We zouden iedereen die er de gezondheid en de tijd voor heeft zo’n reis als deze willen aanraden.
We realiseren ons wel dat we veel geluk hebben: geen ziekte, geen ongeluk, geen verlies (engeltje) of diefstal.
Het is echt geweldig om ’s morgens weer op te fiets te mogen stappen, de dag als een blanco blad voor je ziende, wetende dat er ’s avonds weer allerlei ongedachte gebeurtenissen, contacten, bezienswaardigheden te noteren zullen zijn.
Het is ook enorm leuk om, als je gewend bent om tochtjes in je eigen regio te rijden, nu eens echt te kunnen doorfietsen: van A naar B, van B naar C, van C naar.... en zo het hele alfabet langs tot de R van Rome, of voor mijn part de S van Santiago de Compostella of de Z van Zanzibar.
Het is, ten derde, ook een uitdaging om de verschillende omstandigheden het hoofd te bieden; we hebben ook al (bijna) alles meegemaakt qua weer, reliëf, begaanbaarheid van het pad, catering, slapen.... Te ervaren dat je ook hierbij geheel op elkaar ingespeeld bent, is heel mooi.
Tot slot is het ook heel bijzonder, dat op een aantal vaardigheden een beroep wordt gedaan die in het gewone leven misschien niet zo’n belangrijke rol spelen: improvisatievermogen, doorzettingsvermogen, de bereidheid terug te gaan naar een heel basale vorm van kamperen...
Kortom: een absolute aanrader.

dinsdag 10 juni

Voor het eerst sinds drie weken ontwaken we op echte bedden. Maar die piepten en knerpten alsof het gevangenisgrendels waren, als je alleen al ademhaalde. Geef ons maar matrasje op de grond.
We gebruiken de ochtend om vanuit de jeugdherberg een paar zaken te regelen. De mail + website (in het internetcafé aan de overkant), de fietsen en tassen (schoongepoetst aan de kraan; er kwam heel wat modder af).
Bij de koffie spijkert Romano met vreugde zijn Italiaans bij aan de hand van de krantenkoppen van hedenmorgen. We maken ook een paar foto’s van de krant.
Al met al fietsen we pas om half een Correggio uit; zo laat zijn we nog nooit gestart.
Maar met een pittig middagtraject, alleen ongebroken door een bezoek aan de ‘Golden Arch’ in Modena, waar we o.a. Caesar Salads scoren voor de avondmaaltijd, krijgen we toch nog een aardig aantal kilometers op de teller.
Van de stad Modena zien we verder niet zo heel veel; de Dom staat in de steigers. Op het plein zien we de Vlamingen die ook op het plein in Cremona waren; Annelies maakt een praatje met een van hen, terwijl Romano foto’s neemt, deze keer niet speciaal de mooie oude gevels, maar vooral de antieke Porsches, Alfa-Romeo’s en MG’s die klaarstaan voor een rally. We rijden volgens de routebeschrijving de stad snel weer uit; zelfs geen bezoek aan de Ferrari-fabriek.
Van Modena naar Vignola loopt een prima fietspad; er wordt ook druk gebruikt van gemaakt door andere fietsers, door lopers en skaters.
Het platteland is hier echt het Lambrusco-gebied: overal wijnranken. En ook veel fruitboomgaarden. In eentje ervan, bij Spilamberto, halen we kersen en twee lokale flesjes Lambrusco. De kersen zijn duurder dan de wijn.
De dreigende onweerswolken worden aardig omzeild; we blijven redelijk in het zonnetje rijden. Maar om half acht, kort na Vignola, vinden we het toch wel tijd om de tent te gaan neerzetten. We rijden een natuurpad, de ’percorso natura’ en stuiten daarbij op een lief weitje, twee bomen en een bankje, weer ideaal voor ons. Romano spant zijn lijntje om de fietsbroekjes uit te hangen, Annelies hult zich in anti-muggen-crème.
We eten heerlijk op het bankje en zijn daarna lekker moe. In het donker dansen de vuurvliegjes. We bereiden ons geestelijk voor op de dag van morgen, als het gedaan is met drie dagen vlakke Povlakte en we de Appenijnen moeten gaan bestormen.

Dagafstand: 55 km
Reisafstand: 1453 km

woensdag 11 juni

Vandaag wacht ons een flinke klim, dus we rijden al voor negenen om van de ochtendkoelte te profiteren. We weten dan nog niet, dat we de hele dag bezig zullen zijn met stijgen, van 150 m (het niveau bij de rivier waar we overnacht hebben) tot 898 m.
Eerst rijden we het natuurpad nog uit, dat we gisteren halverwege onderbroken hebben. We komen langs en heel oude wijngaard, met een beeldschone oude muur met roestig hek, alles overwoekerd met wijnranken. En dat alle bermen weer vol klaprozen staan, spreekt haast vanzelf. De natuur is een en al klaproos in deze weken.
Meteen daarna, bij de brug van Marano, begint het stijgen van de weg. Soms geleidelijk, zodat het redelijk te befietsen is, maar vaak heel steil of met lange haarspeldbochten, waar geen einde aan komt. Het is heel erg zwaar. Naarmate de ochtend vordert, wordt het ook steeds warmer en na twaalven is het zeker boven de 30 graden.
Maar we hebben geen keus en zetten door, met de nodige pauzes om bij te komen. In Guiglia, het hoogtepunt van de eerste klim, kopen we melk plus belegde broodjes en houden een vroege lunch in de berm. In Zocca, de volgende moeizaam bereikte mijlpaal, drinken we koffie; het is dan al drie uur, dus 5,5 uur na de start van de klim. Tussendoor zijn diverse kleine stops geweest, voor water, een yoghurtje of alleen maar uithijgen. Als we bij een benzinepomp drinkwater bijvullen, komt een collega-fietser erbij; het is een Rijnsburger en Romano houdt met hem een nabeschouwing over de voetbalwedstrijd.
Na nog een klim mogen we even heerlijk afdalen, maar wat heb je eraan? Bij de volgende berg moeten we weer evenzoveel omhoog en nog hoger, tot aan Castel d’Aiano, waar het naambord van de pas ons vertelt dat we op 895 m staan. Dat is een foto waard, tot deze hoogte hadden we zelf nog niet gefietst; het Ardennen-record is gebroken.
Tussen alle zweetdruppels door vergeten we niet om om ons heen te kijken. De vergezichten zijn onvergetelijk. Het heet hier nog geen Toscane, maar het heeft er veel van weg: groene heuvels met goudgele dorpjes er tegen aan geplakt; prachtige huizen en landgoederen, spannende kasteeltorens en heel veel schitterende tuinen.
Na de pas mogen we nog een keer 100 m omlaag en evenzoveel weer omhoog; dan is de beloning daar: om half zes, dus acht uren nadat de klimpartij begon, mogen we een uur lang omlaag suizen, van ca. 900 tot 350 meter.
Verrukkelijk.
Op 2/3 van de afdaling houden we halt voor de avondboodschappen, dan dalen we verder naar Silla vlak voor Porretta Terme, waar we in een stadsparkje met joggingbaan een rustig hoekje vinden. De passerende hardlopers vinden het allemaal best. We gaan aan de picknicktafel eerst lekker uitrusten en eten, voordat we in de schemering de tent opzetten en onze oververmoeide spieren een rustkuur gaan geven op de matrasjes.

Dagafstand: 66 km
Reisafstand: 1519 km


donderdag 12 juni

Als we rond 9 uur alles ingepakt hebben op de tent na, gaat het regenen. Terug naar binnen met een boek dus; drie kwartier later kunnen we weer voort. Uiteindelijk is het, naar een bezoekje aan de plaatselijke Coöp pas tegen elven als we het plaatsje verlaten.
Het fietsen kost ons deze keer behoorlijk wat moeite; ’t was gisteren toch eigenlijk te veel en vandaag moeten we ook weer klimmen, zij het slechts 26 kilometer. We moeten van 350 naar 720 meter. De tweede en laatste hoge Appenijnenhobbel die we moeten nemen. Gelukkig gaat het wat geleidelijker dan gisteren. We houden vaak even halt, maar dat heeft ook een nadeel. De eerste 20 meter na elke stop geven behoorlijke spierpijn.
Meter voor meter veroveren we het groene, steeds nauwer wordende dal. Onder ons loopt de spoorlijn; we komen door oude stationsplaatsjes. Het leven hier moet toch heel stilletjes zijn.
Boven Bracchio houden we een broodjesstop en als we om half twee uit en groot bord kunnen opmaken dat we nu Toscane binnenrijden, vieren we dat met een kop koffie in het eerste tentje na deze regiogrens, meteen een schattig dorpje aan de Reno.
De laatste helling tot 720 meter nemen we in het blij vooruitzicht van de heerlijke lange afdaling naar Pistoia, die ons wacht. Maar als we op de pas staan, betrekt de lucht en even later hoost het. We schuilen, trekken capes aan en gaan, als het lichter lijkt te worden, toch maar omlaag. Dat is even een misrekening, want we fietsen precies de bui weer in. Toch maar doorgaan, want 600 meter lager zien we Pistoia in de zon liggen.
Heel langzaam, veel remmend, dalen we af, met twee stops om onze handen te ontspannen. Auto’s rijden ook heel voorzichtig en geven ons alle ruimte. Zo komen we beneden en als we omkijken zien we de donkergrijze wolkenmassa waar we een half uur eerder nog in zaten. Overigens is de zon in Pistoia inmiddels weg.
Deze stad heeft een paar mooie gebouwen aan een groot rechthoekig plein (zoals alle stadspleinen hier). We besteden er een uurtje aan: de Dom, het Baptisterium, het Palazzo del Communo. Overigens was het wel zoeken naar dat plein. Rondom zijn veel nauwe straatjes waardoor je de toren die je zoekt niet meer kunt zien. Drie maal vragen in ons beste Italiaans levert succes op.
Communiceren met de Italianen gaat heel aardig. Vanuit het Frans plakt Annelies overal een Italiaanse uitgang achter, ze strooit er nog wat school-Latijn tussendoor en de vraag of het verhaal komt over. Het zegt vast meer over het begrip van de Italianen dan over haar spreekvaardigheid.
Bij de San Giovanni-kerk eten we nog een lekker ijsje en voeren een gezellig gesprek met Amerikanen die hier, met een groep, op een soort fly&bike-vakantie zijn. Onze karretjes trekken vaker de aandacht; kenners zien dat het uitstekende fietsen zijn; het standaardje aan het voorwiel is kennelijk een noviteit dat men heel handig vindt.
Dan fietsen we de stad uit in de hoop nog zo ver mogelijk te komen, zodat het morgen maar een kort stukje is naar Florence. We vinden de goede uitvalsweg, maar dan gaat het opnieuw stortregenen en in die bui missen we een bepaald routepunt waar we moesten afslaan naar een fietspad. We rijden door over een loei-drukke autoweg, nog steeds in afwachting van dat punt en concluderen na drie kwartier en heel veel hemelwater dat we op een te noordelijke weg zitten.
Intussen zoeken we naar een overdekte kampeerplek, wat niet lukt. We stoppen bij een supermarkt, kopen avondeten en vragen de winkelier of hij iets weet. Nee, hij heeft diepe bewondering voor onze tocht, wenst ons veel sterkte en de zegen en goeie reis maar weer. We hadden graag onder het afdak van zijn winkelwagentjes willen staan...
In een portiek bellen we Leonie en Elles om hen voor morgen goede reis naar Frankrijk te wensen en storten ons dan maar weer in de regenbui.
Gelukkig komen we via een omweg, via Agliana, toch nog op het gewenste fietspad terecht en dan is het een heel leuk weggetje tussen de boomkwekerijen door.
In het dorp Ponte dei Bini (het is intussen droog) ontdekken we een plantsoen annex speeltuin met bankjes en een waterkraan. Ideaal, vooral als bij de schemering de lantaarnpaal gaat schijnen.
We maken een knus kampje; terwijl we eten, vliegen de vleermuizen boven ons hoofd. Er is prima licht om bij te lezen en vooral het bankje is fijn. Tot slot van deze dag bellen we Evert-Jan die ons informeert over het welzijn van huis, poezen en hemzelf.

Dagafstand: 62 km
Reisafstand: 1581 km


vrijdag 13 juni

Veelbelovend weer. We komen traag op gang en zien, als in de film ‘Noorderlingen’ de ene na de andere dorpeling langsrijden of –lopen en met verraste blik naar de plantsoenbewoners kijken en omkijken. We wassen ons ombeurten aan de pomp; Romano met opgeheven handdoek fungeert als douchehokje voor Annelies.
We vertrekken nog bij zon, maar een half uur later, bij Poggio, is het weer raak met de regen. We schuilen, rijden dan toch maar door, zien 100 meter verder een supermarkt en zitten daar de bui uit met versgekochte broodjes en melk.
Dan is het aftellen; nog zo’n 45 kilometer tot Florence. Onder hete zon (ja, zo afwisselend kan het telkens zijn hier) zwoegen we nog tweemaal een fikse heuvel op, nl. bij Comeana en bij Signa. Daar stuiten we op de rivier de Arno, waarlangs we regelrecht Florence in kunnen fietsen. De fietsroute Signa-Florence is deels nog in aanleg en heel erg moeilijk fietsbaar, maar hoe meer we ons einddoel naderen, hoe beer het wegdek wordt. Over de brede Arno-promenade fietsen we met een feestelijk gevoel op de Ponte Vecchio af en als we eenmaal op de aangrenzende brug staan om een mooie foto van de fietsen te nemen, voelen we ons heel voldaan. Florence gehaald in 4,5 week; het tweede boekje van Benjaminse, met de meeste kilometers, is volbracht.
Dan op zoek naar VVV of camping; maar hoe? Iemand fotografeert onze fietsen, we raken aan de praat, het blijken Spaanse toeristen te zijn die niet weten waar de VVV is maar die wel spontaan hun stadsplattegrond aan ons aanbieden, omdat ze in hun hotel wel weer een nieuwe krijgen. Dat is weer een onverwacht kadootje.
We zien nu precies waar de stadscamping is. Door de smalle straatjes van het centrum en langs nog een stuk Arno-boulevard moeten we helaas nog eenmaal tegen een heuvel omhoogcirkelen voordat we er zijn. Maar dan blijkt het ook een fantastische locatie, hoog boven de stad, in een olijfboomgaard, met een magnifiek uitzicht.
Wel heel druk... Zoveel mensen om ons tentje heen, dat zijn we niet meer gewend.
Het is ook de perfecte locatie voor de voetbalwedstrijd Nederland-Frankrijk; in de bar staan twee schermen. Romano kijkt eerst om 6 uur een andere wedstrijd, terwijl Annelies mailt en surft. Maar om kwart voor negen zitten we samen, in onze oranje hesjes (ja ja), met vele anderen te kijken. De uitslag 4-1 is natuurlijk weer prachtig en we maken het heel laat, samen met een paar Nederlandse jongens die de tentplek tegenover ons hebben en bij wie de laptop mag logeren voor stroom. Er komt nog een leuke Amerikaan bij zitten, docent kunstvakken en jeugdvoetbalcoach, die hier is met een groep leerlingen en die veel weet van het Nederlandse voetbal. Met z’n vijven praten we tot in de kleine uurtjes over voetbal en lesgeven en het omgaan met leerlingen. We zien daardoor ook weer het voordeel van drukte op een camping; verbroedering en interessante verhalen.

Dagafstand: 45 km
Reisafstand: 1626 km