7. Langs de Adda naar de Po

vrijdag 6 juni

De trouwdag van neef Jurjan. Het derde huwelijksfeest dat we missen omdat we dit jaar zoveel op stap zijn. Op 4 juli missen we er nog eentje.

We vreesden het al: als we om 9 uur opgestaan zijn, blijkt alles nog net zo nat als gisteren. Daarom treedt na het ontbijt plan B in werking: Annelies fietst om elf uur terug naar Lecco waar een wasserette is, terwijl Romano alles opruimt en vertrek-klaar maakt.
In de wasserette is een hulpvaardige Italiaanse die goed Frans spreekt; ze vertaalt alle bordjes met gebruiksaanwijzingen, zodat geldwisselautomaat, wasmachine en droger te bedienen zijn. Tijdens het wachten fietst Annelies nog even door de oude visserswijk.
Om één uur is ze weer terug met een tas vol droge kleding; heerlijk. Alleen de sokken zijn aan de lijn gebleven; die mogen niet krimpen en die drogen we later wel.
Om kwart voor twee gaan we dan eindelijk van start. Het is gelukkig droog en we fietsen lekker. Het is even schrikken, als Romano in het eerstvolgende stadje, bij het keren in een heel schuin straatje, onderuit gaat. Bidon en kilometerteller schieten van de fiets en zijn knie bloedt behoorlijk; voor het eerst komt het EHBO-tasje tevoorschijn.
Dan komen we op het kilometerslange pad langs de Adda. De rivier is prachtig, breed, met weelderig begroeide oevers. Maar het pad erlangs is onverhard, met heel veel kuilen die nu vol water staan, met modderpoelen waar we nog net doorheen kunnen komen, kortom, heeeeel lastig fietsen. Heel vermoeiend ook.
Als we een keer stilstaan om een scheefgezakte tas terug te sjorren, worden we door hordes muggen aangevallen. Het water in de rivier staat heel hoog; het is haast een moerasachtige omgeving. Vandaar die muggen.
Na ons lunchbroodje op een bank bij de rivier rijden we verder en komen we in het gebied van het ‘Leonardo Eco-museum’. Dit deel van de rivier draagt nog de sporen van het 15-eeuwse genie Leonardo da Vinci; zijn waterwerken zijn gerestaureerd en onder ‘monumentenzorg’ geplaatst. Naast de rivier zijn, naar zijn idee, telkens kanalen aangelegd. Het is interessant en in elk geval een schitterend traject om te fietsen. En passant bezoeken we nog een 14-eeuws kerkje, waarvoor we wel erg veel gladde traptreden moeten beklimmen.
De lucht is intussen steeds dreigender geworden en als we in Trezzo zijn, is het tijd voor de regencapes. ’t Is ook niet zo’n klein buitje, het blijft gieten. We schuilen in een poort, nota bene vlak naast een door Paul Benjaminse aangegeven B&B. Dat moet een vingerwijzing zijn..
We kloppen er aan, maar er is geen plaats. Geen vingerwijzing dus... Er is ook geen camping, dus we hopen, dat de regen zal ophouden, zodat we ergens ons kampje kunnen opslaan.
We scoren in een delicatessenzaak een portie lasagne, wijn etc. en fietsen in de steeds harder stromende regen toch maar verder. Na de stad gaan we opnieuw langs het kanaal rijden, via een klooster en een plein, waar mensen staan te schuilen. Wij karren dapper verder in onze capes.
Maar het is heel droevig; je ziet nauwelijks waar het kanaal ophoudt en het fietspad begint. We hobbelen door kuilen en rondom plassen... het is geen doen. Gelukkig (en daar hoopten we op) doemt er een viaduct op. Daaronder is het droog en we gaan hier de tent neerzetten. De natte sokken en de natte kleren die we nu uittrekken, worden aan de ‘bock-lijnen’ gehangen. Het ziet er droevig en armoedig uit. De plek is wel schoon, maar de muren van het viaduct zitten vol graffiti. We voelen ons net clochards.
Bij het uitpakken opeens grote schrik: de gele ‘bovenop-tas’ ontbreekt! Die moet door al die kuilen losgeschoten zijn! Precies op dat moment duikt een fietser op met onze tas in de hand. Uit zijn Italiaans maken we op, dat hij een van de schuilers bij de kerk was en ons had zien langsrijden; toen hij later doorfietste en onze tas vond, wist hij naar wie hij moest uitkijken. We bedanken hem zeer; er fietst kennelijk een engeltje met ons mee.
Als de tent ingericht is, wijzelf in droge warme kleding gehuld zijn en de lasagne op het gaspitje heet geworden is, zitten we heel knus te smikkelen met een glaasje wijn erbij.
Rondom het viaduct hoost het nog steeds, maar we zijn opnieuw tevreden met de situatie.
Om 10 uur gaan we al slapen; des te eerder is er de nieuwe, hopelijk droge dag.

Dagafstand 40 km
Reisafstand 1187 km

zaterdag 7 juni

Om half 7 loopt de wekker af; we willen hier vroeg vandaan. Het is droog en veelbelovend weer; als je niet naar het armzalige beton kijkt, maar naar het snelstromende kanaal en al het groen eromheen, dan is het nog een heel aardig kampeerplekje. Na een warm kopje thee pakken we alle natte kleding weer in plastic tasjes, regelen tent plus overige bagage en gaan snel richting Treviglio.
Aldaar, op het kerkplein, spreekt een autochtoon ons aan en bewondert de fietsen. We vragen hem meteen waar de fietsenmaker zit, want Romano blijkt het voetje van zijn standaard kwijt te zijn. De vriendelijke heer fietst voor ons uit en de fietsenmaker, gesitueerd op een prachtig authentiek binnenplaatsje dat we zelf nooit gevonden zouden hebben, levert ons niet alleen een nieuwe ‘sandalettto’ maar ook een nieuwe bel.
Ook de supermarkt wordt gevonden en met de aldaar gescoorde broodjes, beleg en melk houden we een lekker ontbijt in de zon, vlak naast een krantenkiosk. Intussen drogen de regencapes.
Inmiddels zien we helemaal geen bergen meer om ons heen. We zijn nu echt de Alpen uit- en de Povlakte binnengereden. En het grote voordeel van de Povlakte is, dat de wegen vlak zijn. Dat maakt ons heel blij.
We schieten daardoor lekker op en hebben slechts een uur nodig om de stad Crema (20 km verderop) te bereiken. Inmiddels is het heel heet geworden en we zouden wel een siësta willen houden. Vlak voor Crema is een groot grasveld, dat ideaal is om én lekker te liggen én een waslijntje te spannen om de sokken en de rest te laten drogen in de zon.
Pas twee uur later rijden we door. In de tussentijd heeft Romano melk en yoghurt gehaald, hebben we allebei geslapen en is alle textiel droog.Een bijzonder nuttige stop dus.
Even later, in het centrum van Crema, schieten we opnieuw niet op. Bij een ‘gelateria’ halen we eerst een fantastische bak ijs, vervolgens bezoeken we een internetcafé en we eindigen in een delicatessenzaak om een salade voor vanavond te scoren.
Aldus gewapend voor de avond kunnen we nog heel wat kilometertjes fietsen, als de dreigende wolkenlucht maar niet uitloopt op regen...
Bij Riposta Albera...... rijden we fout, waardoor we langs de verkeerde invalsweg Castelleone binnenrijden. Dat is niet erg, blijkt achteraf, want anders hadden we die prachtige byzantijns-venetiaanse kerk niet gezien. In het aangrenzende cafeetje drinken we koffie. Als we later door het centrum fietsen , komt een autootje naast ons rijden, waarvan de bestuurster ons roept; het is de serveerster van het cafeetje die ons de rugzak met etenswaren komt nabrengen!!
Alweer dat engeltje; dank je wel. . Of het gebedssnoer uit de Rozen-ji tempel in Japan, dat in Annelies’ stuurtasje zit?
Doorgaand op de ingeslagen verkeerde weg door Castelleone blijven we dwalen en bezorgen we onszelf een omweg van zeker 6 kilometer. Maar dit alles mag de pret niet drukken. Het blijft droog en we karren nog lekker even door.
Totdat.... we een ideaal kampeerplekje ontdekken: een Maria-kapelletje met voorportaaltje, waar nota bene vijf tuinstoelen bij staan. Lapje gras ernaast, waar de tent precies op past.
Na bos, weide en viaduct dan nu een kapel; het blijft verrassend, die reis van ons.
Er is alleen één heel groot nadeel: het stikt er van de muggen. We smeren ons in en kleden ons goed aan, maar de hele avond, hoe gezellig ook met de mooie avondlucht, de lekkere temperatuur en de heerlijke salade, wordt er door vergald. Ze steken zelfs door onze kleren heen. We hadden het kunnen weten; de Po-vlakte betekent: muggen. Zelfs de Maria-kaars die in een hoekje stond en door ons aangestoken is, helpt er niet tegen, maar verspreidt wel een heel knus schijnsel in de nacht.
Maar ja, wat klagen we; we zitten weer in het mooie weer. En we zijn al zuidelijker dan Milaan!

Dagafstand: 67 km
Reisafstand: 1254 km

zondag 8 juni

Er is al vroeg druk verkeer langs ‘onze’ kapel: een dame die van haar fiets stapt en een heleboel gezellig Italiaans over onze net-ontwaakte hoofden uitstort.... zwaaiende fietsers, een jogger die even komt bidden, twee dametjes die op afstand het ‘Ave Maria’ opzeggen, een brommer met pech, iemand die zijn hond uitlaat, groetende automobilisten... Gelukkig niemand die commentaar heeft op onze tent op deze heilige plaats.
We zetten thee, ontbijten met salade en oud brood en gaan om 10 uur eens rustig van start.
In Pizzighettone belanden we bij een anti-oorlog-demonstratie en ‘bewonderen’ een nogal kitscherig, kleurrijk kerkje, de San Pietro.
Twintig kilometer verder ligt Cremona; daar willen we koffiedrinken op het ‘mooiste’ middeleeuwse plein van Italië. Het is onderweg erg zonnig en heet, maar vlak voor Cremona wordt het opeens zo dreigend, dat we op maximum tempo de stad in spurten en nog net op tijd voor de regen onder de bogen van het plein staan.
Romano gaat foto’s maken, Annelies wordt aangeklampt door een Duits sprekende Italiaanse, die, zo blijkt gaandeweg, toch niet helemaal fris in haar hoofd is.
Als de bui over is, raken we in gesprek met een andere schuilende fietser. Dat blijkt Hans, een wijkagent uit Almere te zijn en uiteindelijk brengen we, al koffiedrinkend, twee uiterst gezellige uurtjes met elkaar door (daarvoor moeten we wel eerst met een zoet lijntje de Duitstalige zien kwijt te raken, die ongevraagd is aangeschoven). De reis naar Rome en ons werk geven genoeg gespreksstof en de tijd vliegt om. We geven elkaar de URL van de ‘waarbenjij.nu’-sites die we allebei blijken te hebben.
Zo is het ongemerkt half drie geworden en er staat nog maar 30 km op de teller. Het is even lastig om de stad uit te komen, maar als we eenmaal op de goede weg zitten, vliegen de kilometers onder onze wielen weg.
De kaarten van onze boekjes zijn prima, maar soms moeten we toch even de weg vragen. We begrijpen de uitleg al aardig: links, rechts, stoplicht, zoveel (kilo)meter... die Italiaanse woorden kunnen we inmiddels verstaan en zelf spreken.
Het is de hele dag een heerlijke, Povlakke weg. De enige hobbels zijn hier en daar een verkeersdrempel. Polders en dijkjes.... het lijkt Noord-Holland wel. Maar plaatsnamen als Spinadesco, Malagnino, Recorfano, San Giovanni in Croce, Casanova e.d. klinken toch veel spannender dan Weteringbrug, Spaarnwoude, Aalsmeer, Woubrugge, etc.
We rijden de via Postumia, het Italiaanse deel van de ‘route Napoleon’; wel een heel lang saai stuk, maar historische grond. We zien ook veel mooie kerken; elk dorpje heeft er wel een. Ook dat is net Nederland; maar evenzeer net Japan, bijvoorbeeld, waar je overal een tempel aantreft.
Opnieuw, net als elke dag, hebben we niets gepland. Een gezellig terrasje in Rivarolo verleidt ons tot een stukje pizza; daarna kunnen we nog best een eind rijden, maar het weer strooit roet in het eten. In Villanova roept een dorpeling ons na, dat het weerbericht heel slecht is. We hadden al een bui zien hangen, dus we stoppen maar meteen. Achter een leegstaand schooltje ontdekken we een overdekte galerij; daar installeren we ons en even later begint het inderdaad te gieten. Heerlijk; alles staat droog, ook de fietsen.
Tussen de buien door lopen we even het dorp in op zoek naar iets gezelligs. Alles is stil en dicht, alleen bij de kerk staat een deur open. Daar is het kerkzaaltje beschikbaar voor jongelui die willen tafeltennissen of kaarten. In deze flitsende omgeving nemen we een nachtmutsje en nog net voor de eerstvolgende hoosbui zijn we weer achter het schooltje.

Dagafstand: 77 km
Reisafstand: 1331 km

maandag 9 juni

De dag van de voetbalwedstrijd Nederland-Italië. Daarom hebben we het einddoel van vandaag al bepaald. In dit hele gebied zijn geen campings; de eerstvolgende is bij Modena en dat kunnen we niet halen. Maar in Correggio is een jeugdherberg; vanavond zullen we dus voor het eerst niet in de tent slapen; dit alles voor deze EK-wedstrijd waarvan het natuurlijk heel erg leuk is om die in Italië te kunnen zien.
Het is zonnig en heet. Je zou graag je helm afzetten, maar afgezien van het veiligheidsaspect behoedt zo’n ding je ook voor een zonnesteek.
De hele dag fietsen we weer door polders, over dijkjes en langs lieflijke dorpen. We zien prachtige herenboerderijen, maar ook veel hofsteden die bezig zijn tot ruïnes te vervallen.
Het enige dat de prettige eentonigheid doorbreekt, is het feit dat we, over een lange brug, de Po oversteken. We komen nu in het zuidelijke deel van de Povlakte; na Modena is het met de pret gedaan en grijnzen de Appenijnen ons aan. Dan is het weer klimmen geblazen.
Net als gisteren zien we veel stapelwolken en groeiende onweersbuien aan alle kanten, maar het enige dat we er van merken is een uur lang zachte druppeltjes over ons heen; de moeite niet waard om te schuilen of een cape aan te trekken; het blijft er warm bij.
Lekker bijtijds, voor vijven nog, arriveren we in Correggio. De jeugdherberg is een verrassing: een prachtig oud gebouw, dat vroeger achtereenvolgens prinselijk kasteel, garnizoensplaats en gevangenis is geweest. We krijgen een 4-persoonskamer voor ons samen; het is een royale ruimte met hoog gewelf, klein raampje met tralies en een heel zware deur. Echt een cel.
De beheerder wijst ons de weg naar wasserette, internetcafé en restaurant-met-tv. Eerst checken we samen de mail; daarna gaat Annelies de was regelen en Romano in een barretje naar Frankrijk-Roemenië kijken.
Om half negen gaan we samen naar het restaurant; twee meter voor onze neus vertoont RAI-Sport de eerste beelden uit Bern. Romano is heel tevreden met zijn plekje op deze avond; hij heeft er ook echt naar uitgekeken.
Als het snel 2-0 wordt (en uiteraard was dat eerste doelpunt helemaal geen buitenspel!!), is het wel opvallend stil om ons heen. Alleen telkens de klingeltjes van de sms-jes van Susanne, die ook voetbal kijkt. Dan wordt het afgemaakt op 3-0 en mag Romano heel onopvallend heel blij zijn. Morgen durven we niet in onze oranje wegwerkershesjes te fietsen...

Dagafstand: 67 km
Reisafstand: 1398 km